หรือนี่คือพรหมลิขิต

        จากผลการแอดมิชชั่น ผมได้สถานศึกษาใหม่ในอันดับที่ 2 จาก 4อันดับ เป็นสถานบันที่เดียวใน 4แห่ง ที่ไม่เคยผ่าน ไม่เคยรู้ว่ามีพื้นที่เท่าไหร่ มีอะไรใยมหาวิทยาลัยบ้าง สิ่งเดียวเท่านั้นที่รู้ คือเราเลือกที่นี่ไว้ เพราะคิดว่าใช่สำหรับเรา ก้าวแรกของการเดินทางสู่สถานศึกษาแห่งใหม่ คือครั้งแรกของการเดินทางไปมหาวิทยาลัยนั้น การเดินทางในวันนั้นรถติดมากๆ จากสาเหตุที่การสัมพาทของเด็กแอดมิชชั่นวันแรก เป็นวันเดียวกันเกือบทุกมหาวิทยาลัย เวลาก็ไม่เคยรอใคร ใกล้เวลาสัมพาทเข้าทุกที ผมก็ยังคงไปไม่ถึงมหาวิทยาลัย จนตัดสินใจลงจากรถแล้วขึ้น มอไซรับจ้างมา ขณะที่นั่งมอเตอร์ไซมาสักพักผมก็เห็นตึกสูงหลังสะพานพระราม 7 ติดอักษรเหนืออาคาร มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ

ผมรู้สึกดีมากที่มาถึงทันเวลา และขณะที่รอสัมพาท พี่ๆพยายามเล่าเรื่องตลกที่แป๊กออกจะบ่อยให้น้องๆฟัง ผมก็นั่งขำที่ไม่มีใครขำอย่างมีความสุข เมื่อผมได้เข้าสัมพาท ตื่นเต้นนั้นเป็นสิ่งแรกที่เกิดขึ้น ผมไม่เคยสัมพาทที่ไหนมาก่อนเลย แฟ้มสะสมผลงานผมก็ไม่ได้ทำ ผมคิดแค่จะทำตามที่อาจารย์ที่ปรึกษาบอกมา ตอบตรงๆไปนั่นล่ะ ไม่ว่าผู้สัมพาทจะถามอะไร ตอบไปตรงๆเลย แล้วผมก็ผ่านมาได้ด้วยความประทับใจอาจารย์สัมพาท ผมรู้สึกว่าอาจารย์มีความรู้เยอะมากๆ และถ่อมตน ด้วย เป็นอาจารย์ที่เก่งจริงๆ ในวันนั้นก่อนจะกลับบ้าน ก็ได้ทำกิจกรรมแรกกับรุ่นพี่ เป็นกิจกรรมที่ตอนนั้นผมก็ไม่รู้ว่าทำอะไร “ทำยังไงก็ได้ให้บางส่วนในร่างกายไม่หลุดไปจากสิ่งนี้” มันคือการนั่งเก้าอี้เฟรชชี่นั่นเอง ถึงจะงงๆ แต่ก็มีความสุขดีคับ