ค่ายปฐมนิเทศ ม.1

               เมื่อผมได้เข้าเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนต้น ผมได้ย้ายโรงเรียนมาอยู่ที่โรงเรียนสวนกุหลาบวิทยาลัย รังสิต มีสิ่งดีๆและความประทับใจมากมายที่เกิดขึ้นจากที่นี่ เรื่องแรกสำหรับโรงเรียนแห่งนี้ คือวันเข้าค่ายปฐมนิเทศวันแรกของงาน มีการประชุมในห้องประชุมก่อน ทำให้ได้รู้ประวัติความเป็นมาอย่างคล่าวๆของโรงเรียน จำนวนนักเรียนในรุ่น และลำดับรุ่นของผมเอง หลังจากรอเพื่อนๆและเวลาที่วางไว้ เราก็ลงจากห้องประชุม ผมได้พบรุ่นพี่ยืนกันมากมายกำลังทำอะไรกันสักอย่างหน้าอาคาร1 ผมเดินต่อแถวเข้าลอดซุ้มลูกโป่ง ธงชมพู-ฟ้า และซุ้มเสมาตามลำดับ ในขณะที่ลอดผ่านผมไม่ทราบว่าทำไมพี่ๆต้องให้เดินวนไปวนมา แต่เมื่อผ่านซุ้มแรกๆมาไหว้พระรับขวัญ ถวายบังคมพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวแล้ว จึงได้หันไปเห็นลักษณะของซุ้มเสมาว่าเป็นรูปใบเสมา หรือ สัญลักษณ์อีกอย่างหนึ่งของโรงเรียน เพียงกิจกรรมเล็กๆกิจกรรมแรกจากรุ่นพี่ สร้างความรู้สึกดีและประทับใจกับผมเป็นอย่างมาก และผมคิดว่าคงจะรวมถึงเพื่อนๆในรุ่นเดียวกับผมด้วย รุ่น 13 ขยายเมือง

ชีวิตเด็ก ม.6

                เป็นช่วงเวลาที่ทุกๆคนต้องเปลี่ยนแปลงความเป็นอยู่ของชีวิต จากเด็ก ม.ปลาย ที่สามารถทำอะไรตามใจตัวเองได้ เป็นการมานั่งอ่านหนังสือ หาที่เรียนพิเศษ ติวกับเพื่อนๆ มันเป็นช่วงเวลาที่ดีมากช่วงหนึ่งในชีวิตผม แม้มันจะมีอยู่แค่เพียงปีเดียวเท่านั้น เพื่อนในห้องเรียน รวมทั้งในระดับชั้น คอยติดตามข่าวสารกันเสมอ ไปสอบพร้อมกัน อ่านหนังสือด้วยกัน และยังคงทำกิจกรรมของโรงเรียนร่วมกันด้วย นับได้ว่าเป็นสิ่งที่น่าจดจำอีกเรื่องหนึ่ง 

หรือนี่คือพรหมลิขิต

        จากผลการแอดมิชชั่น ผมได้สถานศึกษาใหม่ในอันดับที่ 2 จาก 4อันดับ เป็นสถานบันที่เดียวใน 4แห่ง ที่ไม่เคยผ่าน ไม่เคยรู้ว่ามีพื้นที่เท่าไหร่ มีอะไรใยมหาวิทยาลัยบ้าง สิ่งเดียวเท่านั้นที่รู้ คือเราเลือกที่นี่ไว้ เพราะคิดว่าใช่สำหรับเรา ก้าวแรกของการเดินทางสู่สถานศึกษาแห่งใหม่ คือครั้งแรกของการเดินทางไปมหาวิทยาลัยนั้น การเดินทางในวันนั้นรถติดมากๆ จากสาเหตุที่การสัมพาทของเด็กแอดมิชชั่นวันแรก เป็นวันเดียวกันเกือบทุกมหาวิทยาลัย เวลาก็ไม่เคยรอใคร ใกล้เวลาสัมพาทเข้าทุกที ผมก็ยังคงไปไม่ถึงมหาวิทยาลัย จนตัดสินใจลงจากรถแล้วขึ้น มอไซรับจ้างมา ขณะที่นั่งมอเตอร์ไซมาสักพักผมก็เห็นตึกสูงหลังสะพานพระราม 7 ติดอักษรเหนืออาคาร มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ

ผมรู้สึกดีมากที่มาถึงทันเวลา และขณะที่รอสัมพาท พี่ๆพยายามเล่าเรื่องตลกที่แป๊กออกจะบ่อยให้น้องๆฟัง ผมก็นั่งขำที่ไม่มีใครขำอย่างมีความสุข เมื่อผมได้เข้าสัมพาท ตื่นเต้นนั้นเป็นสิ่งแรกที่เกิดขึ้น ผมไม่เคยสัมพาทที่ไหนมาก่อนเลย แฟ้มสะสมผลงานผมก็ไม่ได้ทำ ผมคิดแค่จะทำตามที่อาจารย์ที่ปรึกษาบอกมา ตอบตรงๆไปนั่นล่ะ ไม่ว่าผู้สัมพาทจะถามอะไร ตอบไปตรงๆเลย แล้วผมก็ผ่านมาได้ด้วยความประทับใจอาจารย์สัมพาท ผมรู้สึกว่าอาจารย์มีความรู้เยอะมากๆ และถ่อมตน ด้วย เป็นอาจารย์ที่เก่งจริงๆ ในวันนั้นก่อนจะกลับบ้าน ก็ได้ทำกิจกรรมแรกกับรุ่นพี่ เป็นกิจกรรมที่ตอนนั้นผมก็ไม่รู้ว่าทำอะไร “ทำยังไงก็ได้ให้บางส่วนในร่างกายไม่หลุดไปจากสิ่งนี้” มันคือการนั่งเก้าอี้เฟรชชี่นั่นเอง ถึงจะงงๆ แต่ก็มีความสุขดีคับ